INFERTORES

INFERTORES

vocabantur apud Rom. qui fercula conviviis inferebant: appellati ab opera, quam praestabant, Iuv. l. 1. Sat. 5. v. 80.

Aspice quam longo distendat pectore lancem,

Quae fertur domino, squilla et quibus undique septa

Aspuaragis, quâ despiciat convivia caudâ,

Cum venit excelsi manibus sublata ministri.

Ubi habent vett. glossae, ministri, infertoris. Eaedem ad illa eiusdem poetae l. 4. Sat. 11. v. 142.

Nec frustum capreae subducere, nec latus Afrae

Novit avis noster tirunculus ---

ita explicant, h. e. quod vult dicere, Infertor noster furtum facere ignorat. Et haec quidem vox in Lege Salica exstat. Mivisterium tetigit Iuv. de quo supra, et ante hunc Horat. Serm. l. 2. Sat. 8. v. 85. et seqq.

--- --- --- ---Deinde sequuti

Mazonomo pueri magno discerpta ferentes

Membra gruis sparsi sale multo, non sine farre,

Pinguibus et ficis pastum iecur anseris albi,

Et leporum avulsos, ut multo suavius, armos,

Quam si cum lumbis quis edat.

Tangit et Zeno Veronensis, Serm. ad Neophytos post Bapt. Tres pueri unanimes legumina inferunt primi, quibus, ut scitus sit sapor, salem sapientiae aspergunt, oleum Christus infundit. Halotus autem ille, qui boleto Claudianam apotheosin procuravit, Praegustator itidem et Infertor fuit: quae ministerii coniunctio non viderur perpetua fuisse. Vini Infertorem lepide expressit Horat. Serm. l. 2. Sat. 8. v. 13. et seqq.

--- --- --- Ut Attica virgo

Cum sacris Cereris: procedit fuscus Hydaspes,

Caecuba vina ferens: Alcon, Chium; maris expers.

Ex nigra enim Maurorum gente Infertorem vini Nasidienus, hoc loco: sicut panis Trimalcio habuit. apud Petron. Vide L. Pignor. Comm. de Serius.